Nie miałem w tych czasach procesora AMD, ale pamiętam, że dopiero K7 było dużym sukcesem.
Nie przypominam sobie za to, żebym musiał uruchamiać takie hacki dla Intela pod DOSem. Według Wikipedii, Pentium Pro miało podobne problemy, ale zostało to naprawione w P2.
Kiedyś widziałem hack na intelu związany z mapowaniem urządzeń w przestrzeni adresowej. Pozwalało włożyć/używać więcej RAM niż specyfikacja. Podobno na Linux nie trzeba było tego robić bo Linux robił wszystko sam, zamiast polegać na mapach dostarczanych przez firmware. Dlatego autora hacka to zainteresowało. Chciał, żeby to działało też na Windzie.
Czytałem też w instrukcji od P5, że mechanizm Cache ma ograniczenia. Jeśli miało się więcej RAM, to ponad jakimś obszarem nie działał.
Nie miałem w tych czasach procesora AMD, ale pamiętam, że dopiero K7 było dużym sukcesem.
Nie przypominam sobie za to, żebym musiał uruchamiać takie hacki dla Intela pod DOSem. Według Wikipedii, Pentium Pro miało podobne problemy, ale zostało to naprawione w P2.
Kiedyś widziałem hack na intelu związany z mapowaniem urządzeń w przestrzeni adresowej. Pozwalało włożyć/używać więcej RAM niż specyfikacja. Podobno na Linux nie trzeba było tego robić bo Linux robił wszystko sam, zamiast polegać na mapach dostarczanych przez firmware. Dlatego autora hacka to zainteresowało. Chciał, żeby to działało też na Windzie.
Czytałem też w instrukcji od P5, że mechanizm Cache ma ograniczenia. Jeśli miało się więcej RAM, to ponad jakimś obszarem nie działał.