Ponieważ początkujący chcą zweryfikować swoje osiągnięcia. Chcą poszukać jakiegoś mentora. Chcą wiedzieć, czy idą we właściwym kierunku. Inaczej dalsza podróż wydaje się bez sensu. To naturalne. Środowiska zwykle są toksyczne. Przypominają popularne fora. Porady dużej części nie prowadzą do tego, że będziesz lepszym programistą. Część zrobi komuś ścieżkę zdrowia. Przeora go tym, że powinien pisać w takim stylu jaki jest dzisiaj modny. Podświadomie sprawiając, że nigdy nie będzie lepszy. Część powie, że programowanie to uzyskiwanie zadowalającego efektu możliwie niskim kosztem. Nigdy nie spotkałem się z jakimś ambitnym miejscem (za wyjątkiem tutejszego uniwersytetu) w którym istnieje szansa, że ktoś poprowadzi cię do pomyślnego zakończenia projektu lepiej niż sobie wyobrażałeś. To jest mentoring jakiego bym oczekiwał.

Też tak mam. Ale nauczono mnie, że powinienem pisać całe programy. Nie chodzi o chwalenie się. Chodzi o nawyk pisania od początku do końca. To daje satysfakcję i najwięcej nauki. Oczywiście najlepiej kiedy przekroczę szczyt swoich możliwości. Mając głód doskonalenia.

Kompleksy są straszne. Doświadczeni programiści wychodzą z nich po 10 latach. Dopiero wtedy mogą napisać coś po swojemu. Coś na serio innowacyjnego. Dlatego wiek ma tu znaczenie. Kiedy masz 10…29 lat nie obchodzi cię zbyt wiele. Bo sam się uważasz za kogoś niesamowitego. Oczywiście trzeba to udowodnić.